Βαρκάρισσα της χίμαιρας- Αλκυόνη Παπαδάκη

Πρόκειται για μια αφήγηση που «πηδάει» ελαφρά ανάμεσα σε χρονολογικά γεγονότα και συναισθήματα.

Στην αρχή μπορεί φανεί «βαρύ» με την ποιητικά καταθλιπτική διάθεσή του  μιας και οι ευτυχισμένες στιγμές πιθανόν να μην περνάνε τις 2 σελίδες (συνολικά στο βιβλίο).

Υπάρχει όμως κάτι που κρατά αιχμάλωτο τον αναγνώστη. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στην καταπληκτική ικανότητα  της συγγραφέως να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες των ηρώων της και την άνεσή της να μπαίνει στην ψυχή τους . Ακόμα και τα πιο «μοχθηρά» πρόσωπα τις ιστορίας , κάπου θα τα δικαιώσει  ή θα παρουσιάσει μια δικαιολογία για τη συμπεριφορά τους . Στο τέλος δεν μπορείς να μην αγαπήσεις αυτό το βιβλίο. Συνειδητοποιείς ότι είναι όλο ένα μάθημα. Είναι γεμάτο συμβουλές και παραδείγματα προς αποφυγήν κρυμμένα μέσα στην αποτυχία και τα λάθη στις ζωές των ηρώων του .

Θέματα όπως οι συναισθηματικές ανάγκες των μικρών παιδιών, οι τρόποι που εφευρίσκουν για να σου τραβήξουν την προσοχή, η αυτοκαταστροφή από την έλλειψη αυτοεκτίμησης, ο καταστροφικός συνδυασμός της απουσίας ήθους σε ανθρώπους με εξουσία,   οι συνέπειες  της εισβολής τρίτων ανθρώπων μέσα στο ζευγάρι και ο αντίκτυπός της στη ζωή των παιδιών , περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο, υποβοηθούμενα από τη λίγη δόση «τρέλας» που υπάρχει σε όλα τα πρόσωπα ώστε τα παραδείγματα να γίνονται πιο έντονα.

Μη γελαστείτε όμως, δεν περιέχει ωμές συμβουλές, δεν είναι βιβλίο ψυχολογίας, αντίθετα σου αφήνει την ικανοποίηση να καταλάβεις μόνος σου (και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια) , όλα όσα θέλεις εσύ να καταλάβεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το αφήσεις να σε αγγίξει.  

Είμαι σίγουρη ότι η γυναικεία ευαισθησία της Αλκυόνης Παπαδάκη ,που ζωγραφίζει τις αλήθειες της καθημερινότητας με τρυφερά  χρώματα δεν θα σας απογοητεύσει.

Αντί περιγραφής της υπόθεσης , σας αφήνω να πάρετε μια γεύση από το ίδιο το βιβλίο:

-Αυτό που ζητάς δεν θα στο δώσει κανείς . Το ‘ χεις μέσα σου.

-Ποτέ δεν μαθαίνουμε σωστά αυτούς που τους έχουμε αδυναμία.

-Η αγάπη αλλοιώνει λίγο το πραγματικό σχήμα των πραγμάτων . Λιμάρει τις γωνίες. Τα κάνει όλα πιο μαλακά. Πιο λεία. Αυτό είναι όλο.

-Ποτέ δεν είχα νιώσει την ζέστη μιας οικογένειας. Αυτό που γίνεται όταν σβήνουν τρυφερά τα σύνορα του “εγώ” για να γεννηθεί το θαύμα του “εμείς”.

-Δεν ψάχνω για ιδανικούς ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχουν. Κι αν ακόμα υπήρχαν εμένα δεν θα μ΄ άρεσαν.

-Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Ομως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. Τότε σώζεσαι. Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτε δεν είναι στη ζωή το 
παν! Έχει και παρακάτω, έχει και άλλο. Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! 
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν 
πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει. Εγώ τα είχα βρει μια 
χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ' έπαιρνε. Για να χαίρομαι. Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ' έπαιρνε. Για να μαθαίνω.

Σία Χαλικιά

Υ.γ.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Βιογραφικό γραμμένο απο την ίδια.

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ όνειρο ν αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου κρυψε ποτέ τα μάτια και τ αφτιά μου.

Της ίδιας: - Η μπόρα - Το κόκκινο σπίτι - Το χρώμα του φεγγαριού - Σκισμένο ψαθάκι - Αμάν... Αμάν! - Ο κάργιες - Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Το τετράδιο της Αλκυόνης - Βαρκάρισσα της Χίμαιρας κ.α.


το κείμενο έχει δημοσιευτεί και στο : http://eam.gr/index.php/politismos/1344-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7