Tα κούλουμα όπως τα θυμάμαι.

Το πιο σημαντικό τότε ήταν ο χαρταετός!!!!!!

Αααα!!!!!!!!!  Έπρεπε να έχουμε τον ομορφότερο , το μεγαλύτερο  και μάλιστα να μπορέσουμε να τον φτάσουμε πιο ψηλά απ΄ όλους !

Δυο μέρες πριν ξεκινούσε ο πατέρας μου να ψάχνει για τα καλύτερα , τα πιο ίσια , τα πιο γερά και τα πιο ξερά καλάμια .Στο μεταξύ είχε αγοράσει πολλές χρωματιστές κόλλες για να διαλέξουμε πως θα συνδυάσουμε τα χρώματα. Αδειάζαμε το μεγάλο τραπέζι και κάναμε το σπίτι εργαστήρι. Τα αγόρια συνήθως έκαναν τα πιο δύσκολα, ενώ εγώ  θυμάμαι να κάθομαι με το ψαλιδάκι να κόβω αυτιά και ουρές από τα υπολείμματα  και να περνάω με προσοχή ένα πλούσιο στρώμα κόλλας όπου μου έλεγαν  . Και δώστου μέτρημα τα ζύγια και δώστου μέτρημα η ουρά και φτιάξε γερό τον κόμπο  στην καλούμπα.. Μετά τα βασικά και με ένα διαφορετικό χρώμα κολλούσαμε  τα αρχικά μας επάνω…τι στο καλό…5-6 χρώματα υπήρχαν κι όλοι μοιάζανε, να τον μπερδεύαμε? Στο τέλος ,ήταν οι σπάγκοι, μη σου πω ότι είχαμε κανα 5άρι να ενώσουμε …εκεί όλο το απόγευμα να τους ξετυλίξουμε προσεκτικά , να τους ενώσουμε και ξανά μάζεμα…Ερχόταν το κουβάρι και γινόταν ολόκληρη κουμούτσα .

Η μανά μου από την άλλη αγόραζε τόσα πράματα να φάμε , που λες κα θα κρατούσε η Δευτέρα μια βδομάδα …Μετά καταλαβαίναμε ότι θα μαζευόταν όλο το σόι. Τι ταραμά για ταραμοσαλάτες, τι χταποδάκια  που τα ΄κανε ξιδάτα , τι κουκιά και φασόλια νερόβραστα, τι πατατοκολόκυθα, χαλβάδες , μαρούλια , όλα εκείνα που σιχαίνονται τα παιδιά δηλαδή … Το καλύτερο ήταν οι λαγάνες!!! Έπιανε προζύμη από το βράδυ, ξυπνούσε όλη νύχτα να ζυμώσει, για να γίνουν και το πρωί που ξυπνούσαμε μύριζε όλο το σπίτι!

Εμείς τρέχαμε έξω να βεβαιωθούμε ότι έχει καλό καιρό . Ντυνόμαστε και βοηθούσαμε να φορτώσουμε τα πράγματα στ΄ αμάξι. Πού να ξεμπερδέψουμε με τόσα τζάτζαλα? Τρείς φορές πρέπει να γεμίζαμε το φιατάκι να τα πάμε στην εξοχή από πολύ πρωί μην τύχει κι έρθουν οι φίλοι και δε μας βρουν εκεί. Εκεί παρατάγαμε τους μεγάλους να τακτοποιούν και τρέχαμε να βρούμε τα παιδιά της γειτονιάς , να δούμε αν ήταν καλός ο δικός τους αετός . Καλά δεν το συζητώ ότι ποτέ δεν έτυχε να έχεις άλλος καλύτερο…

Ο πατέρας μου ,από τα πρώτα που έκανε, ήταν να κουβαλάει έξω καρέκλες και τραπέζια και να συνδέσει τη μπαλαντέζα για να παίζει το κασετόφωνο. Κασέτες είχαμε πολλές , αλλά τέτοιες μέρες βάζαμε μόνο δημοτικά και μετά τα πρώτα κρασάκια, πήγαινε το λαϊκό σύννεφο.

Όλοι εμείς (τα παιδιά)  μαζί με φίλους και ξαδέρφια  τρέχαμε στα χωράφια , μακριά από δέντρα  , βάζαμε το δάχτυλο στο στόμα να δούμε μετά αν έχει αρχίσει να σηκώνει καθόλου αεράκι και προς τα πού κι αρχίζαμε το τρέξιμο . Η φωνή στον ουρανό… Τώραααααααααα άκουγες κάθε λίγο και τα πόδια έφταναν στο κεφάλι . Όταν έφτανε ψηλά δε σου λέω τι γινότανε. Άρχιζε ο τσακωμός και η γκρίνια . όλο εσύ θα τον κρατάς? Δικός σου είναι μόνο? Και : μαμάάάάάάάάάάά΄, πέστουυυυυ.  Τα χέρια το βράδυ από τους σπάγκους ήταν γεμάτα καρούλια. Εκεί άκουγες κρατά γεράααααα  και το άλλο το γνωστό αμόλα καλούμπαααααααααααααα

Της τρελής . Τελειώναμε όταν έπεφτε ο ήλιος  κατάκοποι και κατάευχαριστημένοι!

Γι΄ αυτό αύριο, μη την δούμε όλοι πάλι ουζάκι και πλατεία…

Άσχημα θα ΄τανε να το ξαναζήσουμε όλο αυτό και γιατί όχι ,μετά από καμία 20αριά χρόνια και τα παιδιά μας να μπορούν να θυμούνται κάτι ανάλογο?

Αμόλα καλούμπα λοιπόν! J