Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Είναι κάτι άνθρωποι...


Πολλές φορές άνθρωποι που οι άλλοι περιπαίζουν και περιγελούν , για μας αποτελούν σταθμό στη ζωή μας, στην ψυχή μας ακόμα και αιτία για τη διαμόρφωση ή την αλλαγή του χαρακτήρα μας.
            Για μένα ένα άνθρωπος, αιώνιο παιδί, είναι ένας τέτοιος σταθμός.
            Ψηλός , με λίγα παραπάνω κιλά , κοντά μαλλιά και μάτια που έχουν χρώμα ανοιχτό πράσινο. Τόσο ανοιχτό που μοιάζει με διάφανο κάποιες φορές.
Περπατά σκυφτός , με αργά βήματα και μονολογεί.
Ψιθυρίζει, κρυφογελάει και μονολογεί. Με ευγένεια και αφοπλιστική αθωότητα.
 Δεν αντιδρά σε επικρίσεις , δεν ακολουθεί το ρεύμα, δεν περιμένει από κανέναν τίποτα.
Είχε φίλους, είχε ζωή, είχε ενδιαφέροντα , είχε τα πάντα. Κάποτε…
Τώρα υπάρχει περισσότερο για τη μάνα του. Για  τα φανταστικά πλάσματα που συναναστρέφεται. Μ ΄εκείνους που τον τρομάζουν, τον αποσπούν και του πλανεύουν το μυαλό σαν άλλες Κίρκες. Που τον κάναν να ξεχάσει ποιος είναι και ποιοι τον περιμένουν. Που κάνουν τη μάνα του να κλαίει , να σκάει , να πονάει και να οδύρεται.
Δεν είναι όμως πάντα εκεί. Έρχεται καμιά φορά... έρχεται και γελάμε. Θυμόμαστε όλα τα παλιά. Αυτά που κάναμε μαζί. Λέμε για τα παρατσούκλια που βγάζαμε . Λέμε για τις σκανταλιές και γελάμε. Λέμε διάφορα…
Καμιά φορά ξυπνάει η Κίρκη , του μιλάει και μου λέει αυτά που έχει να πει σ αυτή. Δε βγάζω νόημα.
Έχω δύο ανθρώπους που μιλάω?
Είναι κι άλλοι που συμμετέχουν στην κουβέντα μας κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω?
Γιατί γελάει ρε γαμώτο?
Τι του λέει αυτή?
Πόσοι είναι ?
Μου ‘φυγε πάλι. Τον έχασα…
            Δεν πειράζει .Εγώ το χω πάρει πια απόφαση, θα βρισκόμαστε μια τόσο . Όταν θα φεύγει από την Κίρκη. Όταν θα της ξεγλιστρά.
            Κι εγώ θα συνεχίζω τη ζωή μου , να παλεύω για την καθημερινότητα.
            Κι αυτός θα συνεχίζει τη δική του, να παλεύει με τους δικούς του δαίμονες ή να ξαπλώνει ανήμπορος , ν’ αποζητά έναν ύπνο λυτρωτικό , μακριά απ΄ όλους  αυτούς που τους στήριξε και τον ξέχασαν. Απ΄ αυτούς που κάνουν πως πια δεν τον γνωρίζουν.
             Μακριά απ΄ όλους αυτούς…στο δικό του σπιτάκι, πίνοντας το δικό του ρώσικο τσάι , σαν άλλος Σελήμ…

Σία Χαλικιά.

4 σχόλια:

  1. μπραβο Σια! τετοια κείμενα αποτελούν την καλύτερη απόδειξη σχετικά με την βιωματική γραφή και την δύναμη της που συνεχεια επαναλαμβάνω στο εργαστήριο της φιλοτεχνική. Μ.Τ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετική αφήγηση Σία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σ ευχαριστω πολυ Ελένη μου!
    ξέρω ότι σ αρέσει αυτό το κείμενο. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή