Το ηλιοβασίλεμα της νοικοκυράς

 

Μ’ αρέσει να κοιτάζω τη γειτονιά μου από το μπαλκόνι. Φεύγει το μυαλό μου ρε παιδί μου. Ταξιδεύει. Θα μου

..Το ηλιοβασίλεμα της νοικοκυράς..

πεις τώρα, κοιτάς μια γειτονιά της Αμαλιάδας και ταξιδεύεις; Κι όμως ναι! Κάθομαι ακουμπισμένη στα κάγκελα και χαζεύω. Παρατηρώ… Παρατηρώ τις αλλαγές . 

Απέναντί μου είναι ένα μεγάλο οικόπεδο. Έχει ελιές, τόσο γέρικες που τα παιδιά έχουν φτιάξει σπιτάκια πάνω τους. Πέντε ελιές, πέντε σπιτάκια. Είναι άλλη μια συνοικία εκεί. Έχουν σπάσει παλιά καδρόνια κι έκαναν μ αυτά σκαλίτσες, έβαλαν τελάρα για καναπέδες και κάτι παλιά πλαστικά μπουκάλια για βάζα. Τα λουλούδια αφθονούν γύρω τους, έχουν φρέσκα κάθε μέρα. Τα ίδια μ αυτά που μαζεύουν και για μένα και τα βάζω στο παράθυρο της κουζίνας.

Στην άκρη του χωραφιού είναι μια μυγδαλιά που τώρα είναι ολάνθιστη. Στολίδι κανονικό. Μια νύφη απέναντί μου! Μπροστά, κοντά στο πεζοδρόμιο, μικρά γκρι βουναλάκια. Είναι από τη στάχτη που πετάει η κάθε νοικοκυρά από το τζάκι της. Κάθε μέρα αυξάνονται τα βουναλάκια και μέσα στο πράσινο είναι σαν πίνακας, που μεταμορφώνεται. Κάθε μέρα άλλο σχήμα.

Μέσα του κρύβονται του κόσμου τα ζωντανά. Γάτες, σκυλιά, ποντίκια, μικροζούζουνα και δεν θέλω να φανταστώ τι άλλο…

Πού και πού μου χαλάνε το «ταξίδι» κάτι τσιγγανοπούλες που μου φωνάζουν από κάτω εκείνο το γνωστό « καλέ κυρία» … Κάποιες πιο τακτικές μου φωνάζουν με τ’ όνομά μου. Είμαστε γνωστοί πια. Τη μια τη θυμάμαι απ’ όταν είχε κατασκηνώσει, στο χωράφι πριν χρόνια και τώρα έχει έξι παιδιά. Μα πότε πρόλαβε; Δεν θα ναι 24-25 χρονών. Να θυμηθώ την επόμενη φορά να τη ρωτήσω…

...μικρά γκρι βουναλάκια...

Πιο πέρα η γνωστή φιγούρα που πηγαινοέρχεται στον κάδο με μια τσάντα σκουπίδια όλη μέρα. Δεν περιμένει να γίνουν πολλές. Δεν ξέρω αν τη γεμίζει καν. Όλη μέρα πάει κι έρχεται. Κοντόχοντρη, γύρω στα 55 με γκρίζα μαλλιά, βαρύ στήθος και το ένα πόδι της, πιθανόν από την κούραση, το σέρνει λίγο. Η φωνή της τσιριχτή, μ ένα τόνο οξύ και οι φράσεις της σύντομες και κοφτές. Οι ευχές και οι συμβουλές πάνε πάντα πακέτο με το καλημέρα και το «παιδάκι μου». Μια κλασική ελληνίδα μάνα, που μάλλον σε χωριό θα την φανταζόμουν περισσότερο.

Τα ίδια μ αυτά που μαζεύουν και για μένα...

Αριστερά μου η ξανθιά Αλβανίδα που καθαρίζει και αφήνει το λάστιχο να τρέχει με τις ώρες. Τελικά η σπατάλη της δεν έχει όρια, σκέφτομαι πότε-πότε, αλλά δεν μου πέφτει και λόγος. Πιο πίσω ο πυρομανής. Γελάω στη σκέψη και μόνο. Κάθε μέρα βρε παιδί μου καθαρίζει τον κήπο του και βάζει μια μικρή φωτιά να κάψει τα ξερά. Κάθε μέρα. Μα κάθε μέρα! Τι στο καλό μαζεύει; Πόσα φύλλα πια; Ίσως είναι η εκτόνωσή του, σκέφτομαι…Ο καθένας με τον «κάλο» του. Κι ενώ ψιχαλίζει πιάνω να μαζέψω τα ρούχα . Και πάλι στέκομαι. Πάνω από τα μανταλάκια και πέρα από τα σπίτια, αχνοφαίνεται ένα ουράνιο τόξο. Πολύ μακριά.

Θα είναι κοντά στην Κουρούτα. Εκεί άλλα δειλινά χαζεύω τον ήλιο που χάνεται. 

Τα λουλούδια αφθονούν γύρω τους

Μ’ αρέσει να ψάχνω το ηλιοβασίλεμα. Είναι κάτω από τα μανταλάκια. Είναι η στιγμή μου. Είναι το ηλιοβασίλεμα της νοικοκυράς.

Πάνω από τα μανταλάκια και πέρα από τα σπίτια...

Και πιάνει πιο δυνατή βροχή. Πάω μέσα…έχασα αρκετή ώρα χαζεύοντας πάλι σήμερα. Ή μήπως κέρδισα; Μάλλον κέρδισα! Είμαι γεμάτη από εικόνες, ήχους, μυρωδιές. Θα πάω να φτιάξω δυο ζεστά καφεδάκια να κάτσουμε να πιούμε στο τζάκι. Νιώθω ότι η γειτονιά μου με γέμισε πάλι. Η μικρή Αμαλιάδα, το μικρό χωριό, όπως μου λένε κάποιοι φίλοι, μου δίνει την ευκαιρία να ζω ότι και όσα άλλοι έχουν ξεχάσει ακόμα και πως υπάρχουν …

...να κάτσουμε να πιούμε στο τζάκι...

Σία Χαλικιά